Voor jazzliefhebbers is Harstads boek een verrukking: zelden werd zo beeldend en gevoelvol over jazz geschreven. (...) Zijn zinnen zijn als jazz zelf, ritmisch, soms pagina's lang slingerend met een hartstochtelijke beat. ****
Niet de plot, maar het leven zelf drijft het verhaal voort. Er is chaos, toeval, mazzel, pech, er zijn verkeerde keuzes, verlies, spijt, en altijd maar die wereld die inwerkt op alles wat je doet en denkt. De hoofdpersonen proberen manmoedig in al die zaken betekenis te vinden, om grip te krijgen, om door te kunnen gaan. Harstad slaagt erin deze thematiek zichtbaar en voelbaar te maken. [Een] monumentale roman.
Een verhaal als een schilderij van Rothko. Goed geschreven.
Dé literaire gebeurtenis van het jaar. *****
Mensen, laat je niet weerhouden door de ietwat intimiderende omvang van dit boek. Geloof ons, als je aan het lezen bent geslagen, ben je dankbaar voor iedere pagina die je nog rest. (...) Een groots en meeslepend verhaal over heimwee, over De Kunsten, en de vraag wat een 'thuis' is.
Het lijkt erop dat Harstad het ideale zomerboek heeft afgeleverd.
Johan Harstad (Stavanger, 1979) brak door met de cultroman Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? Daarna verschenen Hässelby, Darlah en de verhalenbundel Ambulance.
Verkozen tot het ultieme boek van de maand door DWDD-boekenpanel! Max, Mischa & het Tet-offensief is het verhaal van toneelregisseur Max Hansen, die als puber naar Amerika emigreert. Hij heeft moeite om zijn jeugd in Stavanger, waar hij als kind van communistische ouders het Tet-offensief naspeelde, achter zich te laten. Maar in New York ontdekt hij dat eigenlijk iedereen daar ontheemd is. In kunstenares Mischa en Vietnam-veteraan Owen treft hij dierbare lotgenoten.
Het magnum opus van Johan Harstad is een hypnotiserende vertelling die vele decennia en continenten omspant: van de oorlog in Vietnam en Apocalypse Now tot jazzmuziek, van Mark Rothko en Burning Man tot de aanslag op de Twin Towers. Maar bovenal draait deze volstrekt verslavende roman om de vraag: hoe lang moet je weg van huis zijn voordat het laat is om terug te keren?
'Ik kan maar één ding zeggen: respect!' ****** Aftenposten