Vermoorde onschuld
9789048844609 | Nederlands | Paperback | 2018
do 2 mei 2019
Tips van Bart: Dana Spiotta, Jonathan Tropper & Nico Dijkshoorn
door Bart Fase | Afdeling Kunst & Wetenschap
Er verschijnen zoveel boeken dat het voor schrijvers zonder gevestigde naam ongelofelijk moeilijk is om opgemerkt te worden. En ook mét gevestigde naam gaat het nog wel eens mis. In de hoop dit flagrante onrecht iets rechter te zetten, hier drie titels van boeken die een (veel) groter publiek verdienen. Bijkomend voordeel: als je het als cadeau weggeeft, kom je over als een originele geest die er echt over heeft nagedacht, in plaats van iemand die linea recta naar de top 10 is gerend!
Vermoorde onschuld (Dana Spiotta)
Uitgeverij Hollands Diep
Eerlijk is eerlijk: het onrecht dat dit boek ten deel is gevallen, begon al voordat het in de winkel lag. Want wat een onooglijk omslag heeft het gekregen! En ook de titel had iets geinspireerder vertaald mogen worden. Niet zo gek dus dat het zo slecht verkocht is, maar dit boek is echt goed!
In wisselende stijlen – en met veel verwijzingen naar films - worden flarden uit de levensloop van drie verschillende, normale maar toch opzienbarende vrouwen belicht, die tezamen toch een geheel vormen. Het is me niet precies duidelijk waar het aan ligt, maar dit boek greep me. Ik vond het erg interessant ondanks de afwezigheid van echt grote gebeurtenissen, en erg uniek ondanks de afwezigheid van aanwijsbare elementen die die uniciteit aanvoeren. Al met al ben ik erg blij dat ik het gelezen heb; het voelt bijna als een voorrecht aan dat ik daarmee tot een select groepje mensen behoor.
tekst van de uitgever
Twee vriendinnen groeien op in het Los Angeles van de jaren tachtig en besluiten filmmakers te worden. Meadow en Carrie lijken in alles op elkaar - behalve in hun opvattingen over seks, macht, films maken en normen en waarden. Ze ontmoeten Jelly, een einzelgänger wier intiemste contacten via de telefoon verlopen. Jelly is ouder, sexy en mysterieus. Ze belt machtige mannen ongevraagd op en verleidt hen, niet met seks maar door naar hen te luisteren. Ze nodigt hen uit om zichzelf bloot te geven - en dat doen ze ook.
Het boek van Joe (Jonathan Tropper)
Uitgeverij Colibri
Of eigenlijk elk van de slechts drie boeken van deze schrijver die in het Nederlands vertaald zijn. Lange tijd waren ze niet meer nieuw verkrijgbaar – ze zijn al een poosje geleden geschreven – maar deze week kwam ik erachter dat Colibri alle drie de titels heeft heruitgegeven, in een uiterst handzaam formaat en voor een mooie prijs. Absoluut ideaal voor op vakantie! Vanwege het formaat, maar vooral ook vanwege de inhoud. Prachtige, subtiele humor, herkenbare situaties, een soepele schrijfstijl en pijn die voor de lezer toch smakelijk en behapbaar blijft. Het klinkt als een beschrijving die van toepassing is op vele, vele titels, maar Troppers boeken zijn op de één of andere manier toch van een aanmerkelijk hoger niveau dan het gemiddelde wegwerp-vakantieromannetje, zonder dat het zo zwaar wordt dat je er echt even voor moet gaan zitten. Voor dit soort boeken ben je altijd in de stemming!
tekst van de uitgever
Eigenlijk had Joe zich voorgenomen om nooit meer in zijn geboorteplaats Bush Falls te komen. Maar als zijn vader in coma raakt, besluit hij toch af te reizen naar het dorp dat hij zeventien jaar eerder voorgoed verliet. In Bush Falls wachten de dorpsgenoten Joe op. In de succesvolle roman die Joe over het dorp schreef en die ook verfilmd is, nam hij ze stuk voor stuk op de hak - het enige wat zij willen is wraak. Gesteund door zijn oude vrienden komt Joe zijn verleden onder ogen en denkt met weemoed terug aan 1986: het jaar waarin hij zijn jeugdliefde voorgoed verloor.
De tranen van Kuif den Dolder (Nico Dijkshoorn)
Uitgeverij Olympus
Inmiddels moet Dijkshoorn zich eerder zorgen maken over een te grote bekendheid in plaats van een gebrek eraan, maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. Dit boek stamt alweer uit 2010, toen hij nog maar net begonnen was als huisdichter van DWDD. Die gedichten zijn veelal al zeer de moeite waard, evenals zijn columns, maar voor mij gaat Dijkshoorn pas echt bloeien in zijn romans. Daar ben je tenslotte iets langer dan een paar minuten in de positie om te genieten van zijn unieke schrijfstijl, en genieten doe ik in dit boek met volle teugen.
Aan de hand van getuigenverklaringen wordt het verhaal verteld van Kuif den Dolder, "de grootste voetballer die Nederland nooit gekend heeft". In het dorp waar iedereen wél weet heeft van Kuif worden de inwoners, veelal leden van de plaatselijke voetbalclub, geïnterviewd over hem. Over het algemeen zijn het nogal lompe, boerse types die beslist het buskruit niet hebben uitgevonden. Moeilijk schrijft Dijkshoorn dan ook niet; verwacht in dit boek geen prachtige, kronkelende volzinnen van meerdere regels lang. Bondig en terloops worden de zinnen door de dorpsbewoners aaneen geregen, maar ze worden zo heerlijk droog opgediend, doorspekt met een enorme dosis terloopse humor, dat je er net zo hard doorheen raast als één van Kuifs befaamde schoten op doel. Schaterlachend bereikte ik het einde, alwaar je erachter komt dat je toch ook meer en meer even hebt moeten slikken omdat het boek soms ook naar de keel grijpt. Ideaal voor mensen die van voetbal houden, en voor mensen die dat niet doen!
tekst van de uitgever
Nico Dijkshoorn gaat in ‘De tranen van Kuif den Dolder’ op zoek naar het geheim van Kuif den Dolder, de beste voetballer die Nederland nooit gekend heeft. Hij reist af naar Uffelte en spreekt met mensen die Kuif ooit gekend of gezien hebben, kleurrijke figuren als Kuitje Ruwiel, Zweep Dukels, Bokke Roet en de mysterieuze Anneke Veldkamp.